Nils De Caster & Sara De Smedt (B) Americana De Schuur Mariakerke (13-06-2021) report: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: De Schuur info band: Nils De Caster & Sara De Smedt © Rootsville 2021

Bij Rik in de Schuur werd op deze alweer zonovergoten zondag de kaart getrokken en die was onmiskenbaar  Gents. Met de duidelijke boodschap: er wordt nog muziek gemaakt in Gent, er komen nog platen uit. Deze zondag was tijd, ruimte en véél aandacht voor It Takes A Believer: de debuutplaat van het duo én koppel Nils De Caster en Sara De Smedt. Een heerlijke plaat die gemaakt is tijdens de eerste lockdown, en uitkwam tijdens de tweede lockdown. En nu bovenop onze stapel ligt, en vooral vaak in de cd-lader.

Eerst even de twee protagonisten van It Takes A Believer voorstellen. Nils De Caster, zoon van de bekende Gentse operazangeres Erika Pauwels, kan u kennen van talloze projecten: The Pink Flowers, samen met Bruno Deneckere, als violist/acteur van het Oscar genomineerde The Broken Circle Breakdown van Felix Van Groeningen, waarvoor hij de muziek voor de soundtrack inspeelde en ook in de rol kroop van Jock. In de film Belgica acteert hij als inspecteur De Waele en in de serie De Twaalf speelt hij advocaat Guillaume Leroy. Hij treedt regelmatig op met onze nationale (en internationale, tot in Maleisië en Singapore toe) bluesgoeroe Roland en maakte tevens 3 jaar het mooie weer in de begeleidingsband van Johan Verminnen (nog zo’n miskend genie).

Het leven van Nils De Caster speelt zich af op concertpodia en opnamestudio’s: met Roland Van Campenhout, Johan Verminnen, Bruno Deneckere, Elliott Murphy (VS), Suzanne McDermott (VS), Perry Rose (IRL), Guido Belcanto, Lieven Tavernier, Bart Herman, Derek, HT Roberts. Hij componeerde muziek voor het Gentse figurentheater Ultima Thule en samen met Yves Meersschaert componeert hij ook voor Citron Bleu. Ook voor de theaterproductie Onnozele van en met Karlijn Sileghem componeerde hij muziek.

Samen met producer Malcolm Burn (Daniël Lanois/Bob Dylan) werkte hij aan de debuut CD van The Rielemans Family. In 2017 produceerde hij het live-album van Lieven Tavernier in de Minard en toerde hij met zijn soloprogramma Soul Of A Man en produceerde hij I Remember The Day, het meest recente album van Bruno Deneckere.

Sara De Smedt studeerde in 2009 af als master kleinkunst aan het Herman Teirlinck Instituut. Met haar eindvoorstelling Mary’s Bleeding Heart, eigen composities gebracht door een strijkkwintet en één stem, speelde ze op een hele reeks podia door Vlaanderen en nam ze haar eerste plaat op.

Sara De Smedt was als actrice te zien in de KVS met Pain Perdu/Gewonnen Brood en in Theater Antigone met Gezongen Zeer. Daarna vertolkte ze 5 jaar lang de rol van Ms Darling in Peter Pan, The Never Ending Story, een musical/arenaspektakel van Music Hall dat vooral in het buitenland speelde (UK, Nederland, Dubai, Kuweit, Taiwan, Qatar …). Later speelde ze de boze stiefmoeder in de musical Cinderella van Stany Crets die alleen te zien was in Singapore.

Ze was ook jarenlang één van de frontzangeressen van The Triplettes & The Boogie Woogie Bugle Boys. Volgend jaar zal Sara De Smedt te zien zijn als zangeres/muzikante in de nieuwe theatervoorstelling “HULLEP” van Maaike Cafmeyer en Peter De Graef. Maar nu maakte ze samen met Nils De Caster dus, de plaat It Takes A Believer. De basis daarvoor werd gelegd tijdens een schrijfsessie in een Luxemburgs kasteel en de opnames vonden dus zoals hierboven reeds eerder meegedeeld, maar dus niet onbelangrijk; plaats tijdens de eerste lockdown in België.

De negen nummers waarop De Smedt en De Caster afwisselend of samen zingen zijn te duiden als countryfolk. Preciese, afgewogen liedjes waarop De Caster kan laten horen dat hij een ware meester is op gitaar, viool en pedal steel. Het spelplezier spat uit de spreekwoordelijke groeven. Je fluit ook al gauw mee met All This Running Around. Tel daarbij op de mooie samenzang van het duo en je hebt een zeer sympathiek plaatje. Dat vonden wij ook en tussen onze drukke agenda door, wij erheen.

Eens ter plekke gekomen waren we bevoorrecht getuige en kregen we inzage in de huisvlijt van dit tedere Koppel, ambachtslui. Geen roadies, elkaar een blik gunnen volstond zonder woorden … Ik zou trouwens graag, maar Neckermann wil nie, een dag op reis gaan met bestemming de bovenkamer van Nils de Caster, het moet daar zeer avontuurlijk en boeiend toeven zijn. Na all that jazz zouden we ons vandaag verdiepen in het klankpalet van de pure rootsmuziek, dit kon op geen betere plek dan in de tuin van de Schuur, zo zou blijken tijdens en achteraf en nog dagen lang na dit van een zeldzame schoonheid en zeer ontwapenend concert !

Al van bij de rehearsal hadden we kunnen genieten van de hemelse gezangen van de in een fraaie groene jurk gehulde Sara. Het moment supreme bleek dan eindelijk aangebroken en Nils de Caster trapte subliem af op geheel integer en zeer Dylaneske wijze met het veelbetekenende “Someday When This Life is Over” in sé a sad songh dus, maar met zoveel panache en geestdrift gebracht dat je er toch maar eventjes toch maar weer wat vrolijker van werd … als was het maar omwille van die tweede leadzang uit de gouden stembanden van ene Sara of the Everglades of the City of Ghent :-)

Ze bedoelde eigenlijk, kom maar binnen tijdens een fluwelen “Cold Outside”. Dan gaf Nils, je leest zijn hart af van zijn grimassen als hij soleert, inzage in zijn diepste zieleroerselen, kregen we vervolgens instant via “Soul of (the/A) Man” mits zijn interpretative van deze vergeten parel van de hand van ene Blind Willie Johnson en al even mooi gebracht zo als JJ Cale dat zou doen if he only still would be parmi nous hein … Met “Two Hearts” stonden we even stil, wegmijmerend bij een mooi verhaal dat we in vlees en bloed, liefdevol en waarachtig konden gadeslaan, they moved mountains taking a step everyday and lived love up were they and we belong on this Sunny Sunday afternoon at the Barn of Tans Rik, althans ja ! It took 2 believers right hic et nunc … “Tijuana” dreef verder op een wolkje van ene Cinderella (nochthans nog niet veel vlinders gezien helaas deze lente, klaprozen daarentegen …) Daarna zat we helemaal on da blvd of broken dreams, dead end street met echo’s van JJ and John Cale inspired by Blaze Foley with before that “The speed of sound”, waarbij Sara zong tussen zeemeerminnen- en zeepaardjes over zoveel bijeengeharkte tristesse op ‘n paar vierkante meter, ellende is vaak niet groter dan een zakdoek maar kan toch alles – en soms voorgoed – aan diggelen slaan. Menig astronaut is zo verpulverd in de dampkring ! “You’ve broken the speed of sound” Sara & Nils do it by the sheer power of love for one another, the audience enne music was and is their first (& common -people/love) I’m quite certain sur ceci :-)

Ze hebben een steen ge/verlegd in de rivier met “Take this Stone”, een veelbelovend voorproefje van het tweede album dat al in de maak is … (!) PLAY PIGEONS. Nils schitterde de sterren van de nog niet zichtbare hemel op zijn mandoline, niet gekocht in de pawn shop. “You’re gonna miss me when I’m gone”, close harmony in samenzang, loepzuiver en vol door(ge)desemde begeestering …
We sloten even de ogen van ontroering bij al dat moois “All is One”, dat klonk alsof the Carpenters het beste van zichzelf stonden te geven in de hof van Rik :-)

Afgerond werd er met een bitsig “New Pony”, van de pas verjaarde grandmaster Dylan voorzien van prachtige verzen als daar zijn “Time moves like a mountain, while the sun beats down on us/with every grain of sand, touched by the masters’ hand. Dan mocht Nils voor een van de schaarse keren de lapsteel omgorden voor “Love her with a feeling” van ene Freddie King, heerlijk warm geserveerde onderkoelde parlando met een thema dat je ook wel eens kon horen op Theme Time Hour, ook bij Dylan dus !

Tijd veur de petits oiseaux, de veugelkens met “The Cuckoo”, vaak gespeeld door Roland, bedacht door de geniale en veel te vroeg en tragisch van ons heengegane Rory Gallagher. Dan nog een overpeinzing over uitstelgedrag met het gevatte en kernachtige “Better things to do”.

Tijd voor hét kippevelmoment van de set, het met assistentie van de onvolprezen HT Roberts nachtelijk bijeengepende “Help me make it through the night”, Sara zong het met de integrale Carly Simon die in haar huist, en dat is heel wat, geloof me ! Rita Coolidge en de goedkeurende grom van ene Kris Kristofferson waren nooit ver weg ! Sara haar prachtige pianospel leek wel uit een klavecimbel te komen en we moeten hier toch een melding maken van de special en onvoorzien ingevallen MARIO VERMANDEL ABSOLUTE MEESTER OP DE CONTRABAS EN DOORHEEN HEEL DE SET VOLSTREKT SUBLIEM; Na nog een ode aan “Little Sadie” kon de nadrukkelijk intens afgedwongen bis niet uitblijven met voor een keer nu een happy breakup song “I’m over You” met heerlijk losgeslagen fiddles en houttonen van imaginaire bagpipes. Ongelooflijk prachtig en doorleefd optreden, universele en internationale klasse zondermeer, gaat dat zien als u de kans heeft; het is goed voor lichaam én ziel :-) dank u Nils, Sara, en natuurlijk de Schuur !!!